Po ponad dekadzie ciszy, Godfrey Reggio powraca z nowym projektem wizualnym, któremu kolorytu dodaje (ponownie) muzyka Philipa Glassa. Stare klocki, w nowej odsłonie. Mając w pamięci trylogię Quatsi, doskonale wiemy czego się spodziewać, lecz tym razem wręcza się nam dzieło niezmiernie minimalistyczne. Obraz składający się z kilkudziesięciu krótkich ujęć, z którego przeważającą część stanowią zbliżenia na ludzkie twarze w odmiennych stanach emocjonalnych, nie przemawia do mnie w ogóle. Mało tego, zgodnie z filozofią Reggio „znaczenie jest w oku widza” i oto znaczenie z mojego oka: Zrobiłem film o twarzach, twarz mówi przecież wiele. Wiele ma sensów, wiele znaczeń, wiele zmarszczek szepczących o istnieniu w ogóle. Twarz to obraz o rzeczywistości, malowidło emocji, myśli, marzeń i rozczarowań. Jeśli Ciebie to zachęca, droga wolna, idź do kina.

Nie wiele jednak stracisz zostając w domu, puszczając sobie phillip-glass.mp3 z pulpitu i skrolując wyszukiwarkę grafik googla, pod hasłem ludzka twarz. Prawdę mówiąc, wyjdzie na to samo.

Można było obejrzeć we Wrocławiu na tegorocznych Nowych Horyzontach (2015). Zainteresowanych pozostałymi pozycjami festiwalowymi, zapraszam pod poniższy adres.
http://obszary.com/2015/08/15/syndrom-odstawienia-i-kino-co-robi-kuku-nowe-horyz onty-2015-relacja-progresywna-czesc-33/