12 lat po ukończeniu ostatniej części trylogii "Qatsi" Godfrey Reggio powraca z nowym wizualnym eksperymentem. Mnich amerykańskiego dokumentu kontynuuje poszukiwania zapoczątkowane 30 lat temu w "Koyaanisqatsi", zgłębiając relacje między człowiekiem, technologią a naturą. "Goście" to filmowa medytacja oparta na 74 czarno-białych, trwających około minuty kadrach, które zestawione są z muzyką skomponowaną przez stałego współpracownika reżysera, Philipa Glassa. Z ciemnego tła w zwolnionym tempie wyłaniają się ludzkie twarze, kamera wydobywa niemal niezauważalne ruchy mimiczne, nie pada żadne słowo. Tej panoramie stanów emocjonalnych – przywodzącej na myśl wideo-arty Billa Violi – towarzyszą ujęcia opuszczonych budynków, księżyca i zniszczonego przez powódź Nowego Orleanu, rodzinnego regionu Reggio.

Film stanowi sekwencję 74 długich, około minutowych, czarno-białych ujęć, nakręconych z ogromną precyzją, a następnie mocno spowolnionych. Nie wiemy, kim są ludzie, których twarze oglądamy w dużych zbliżeniach, nie wiemy, gdzie znajdują się portretowane opustoszałe miejsca, nie wiemy, co tak naprawdę obsługuje dłoń, którą obserwujemy w abstrakcyjnej baletowej interakcji z niewidzialną klawiaturą, ani skąd się wziął posągowy goryl o ponurym spojrzeniu, od którego trudno oderwać wzrok. Oglądanie "Gości" jest formą kontemplacyjnego doświadczenia, bezpośredniego i intensywnego. Fascynujące są emocje zapisane w twarzach anonimowych osób sfilmowanych bardzo blisko na czarnym tle, kiedy patrzą prosto w obiektyw kamery, kiedy patrzą na nas.